Wymęczeni, ranni, chorzy, niedożywieni, pokonani, osamotnieni, z wielkim bólem serca przekraczali żołnierze ukraińscy granicę polską w 1920 roku. Przez kilka lat przebywali w obozach internowania, potem szukali swego miejsca w obcym państwie. Na opanowaną przez bolszewików Ukrainę wracać nie chcieli. Znamienne, że z ok. 40 tys. emigrantów wojskowych i cywilnych po ogłoszeniu przez władze sowieckie dwóch amnestii (w 1921 r. i 1922 r.) na Ukrainę powróciło około tysiąca.

Wielu emigrantów na zawsze pozostało w ziemi polskiej, nierzadko w bezimiennych grobach. Chorzy i ranni umierali wkrótce po internowaniu. w obozach warunki były ciężkie, często wybuchały epidemie, brakowało opieki lekarskiej, wiele leków było niedostępnych. Zmarłych zazwyczaj chowano na cmentarzach przyobozowych. Najpierw decyzją Prezydenta RP z 1927 roku, a następnie na podstawie ustawy sejmowej z 1933 roku stały się one cmentarzami wojennymi.

Takie cmentarze znajdują się w Aleksandrowie Kujawskim, Pikulicach pod Przemyślem, Kaliszu oraz, jako części wielonarodowych nekropolii wojskowych w Strzałkowie pod Słupcą i w Tucholi. Znaczące miejsce zajmują mogiły żołnierzy ukraińskich w wydzielonych kwaterach na cmentarzach komunalnych lub wyznaniowych. z najważniejszych należy wymienić: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, Cmentarz Prawosławny w Warszawie, Cmentarz Prawosławny w Lublinie, Cmentarz Komunalny w Łańcucie, Cmentarz Wojskowy w Wadowicach, stary Cmentarz Prawosławny w Dubinach, Cmentarz Prawosławny na Górze Chełmskiej, prawosławne części cmentarzy w Suwałkach, Łodzi, we Włocławku, w Częstochowie, Kielcach, Sosnowcu, Białymstoku, Białej Podlaskiej, Hrubieszowie. Groby żołnierzy ukraińskich znajdują się także na prawosławnych częściach cmentarzy wojskowych w Grudziądzu i Poznaniu. Ponadto w całej Polsce rozsiane są pojedyncze mogiły. Tylko część zachowała się do dziś. Najlepiej te, o które dbają rodziny zmarłych, miejscowe społeczności lub organizacje społeczne. Wiele jest jednak takich, które wymagają odnowienia.

To my, Polacy, jesteśmy im to dłużni, bo przecież świadczą o polsko- -ukraińskim braterstwie broni, o którym 18 października 1920 roku tak napisał w specjalnym rozkazie marszałek Józef Piłsudski: „Armia nasza pamięta krwawe walki, w których uczestniczyły wytrwale, zarówno w dni zwycięstwa, jak i w godzinach próby, wojska ukraińskie. Wspólnie przelana krew i braterskie mogiły położyły kamień węgielny wzajemnego porozumienia i pomyślności obu narodów. […] stwierdzam, że w najcięższych chwilach, wśród nierównych walk niosły one wysoko swój sztandar, na którym wypisane hasło »Za naszą i waszą wolność«”.