Wyparci z ziemi ojczystej Ukraińcy nie zamierzali się poddawać. Symon Petlura i inni działacze niepodległościowi chcieli okres internowania w Polsce wykorzystać na przygotowanie do dalszej walki o niepodległość. Starano się zachować ciągłość państwową. Petlura jako przewodniczący Dyrektoriatu podjął decyzje umożliwiające funkcjonowanie władz Ukraińskiej Republiki Ludowej na wychodźstwie. Jej organami, obok Dyrektoriatu, miały być: Rada Republiki i Rada Ministrów Ludowych, zwane łącznie Centrum Państwowym URL.

Na siedzibę emigracyjnych struktur władzy rząd polski wyznaczył hotel Bristol w Tarnowie. Część agend rządowych ulokowano w Częstochowie. Już w pierwszych miesiącach internowania Petlura zorganizował reprezentującą poszczególne partie niepodległościowe Radę Republiki jako namiastkę parlamentu. Jej pierwsze posiedzenie odbyło się 3 lutego 1921 roku. Cały czas funkcjonował rząd URL i jego ministerstwa.

Główną troską Atamana było utrzymanie zdolności bojowej internowanych oddziałów. Starano się zachować ich strukturę organizacyjną oraz tak ulokować w obozach, by mogły zachować gotowość bojową. Przystąpiono do szkolenia, organizowano szkoły podoficerskie, oficerskie, kursy sztabu generalnego, a na utworzonym w Łańcucie Uniwersytecie Narodowym otwarto Wydział Wojskowy.

Warunki bytowe w obozach były ciężkie, panowało przeludnienie, w niektórych brakowało bieżącej wody, ponadto zima na przełomie 1920 i 1921 roku była wyjątkowo sroga. Wybuchały epidemie chorób zakaźnych, przyczyniając się do dużej śmiertelności. Polacy nie byli przygotowani do przyjęcia tak dużej liczby ukraińskich uchodźców. Mimo to internowani prowadzili szeroką działalność oświatową, kursy dla analfabetów, zawodowe, powstawały chóry, zespoły muzyczne, teatry, kluby sportowe, biblioteki, wydawano czasopisma i wciąż doskonalono rzemiosło wojskowe.

Przy ciągłych naciskach Moskwy na realizację postanowień traktatu ryskiego i wydalenie ukraińskich władz z Polski miały one ograniczone możliwości działania, a nawet musiały przejść do konspiracji. Wobec tego Petlura opracował dokument zawierający główne kierunki pracy emigracyjnej. w broszurze „Сучасна українська еміграція і її завдання” (Współczesna emigracja ukraińska i jej zadania), wydanej w 1923 roku pod pseudonimem O. Riast, zachęcał Ukraińców do podejmowania pracy i nauki w Polsce, by uzyskane wykształcenie i nabyte doświadczenia mogli przekazać przyszłej niepodległej Ukrainie.

Legalną reprezentacją ukraińskiej emigracji politycznej stał się zarejestrowany w sierpniu 1921 roku w Warszawie Ukraiński Komitet Centralny, który z czasem zorganizował oddziały na terenie całej Polski, w głównych skupiskach emigracyjnych.